Diario de una mamá pediatra
Médico pediatra de formación y ejercicio, llevo desde el año 1999 visitando a los niños y a sus familias.
En el año 2009 empiezo a investigar y aprender en el mundo digital aplicado a la salud, incrementando mi experiencia en el uso de las redes sociales, el márketing digital y la agilización de procesos gracias a las nuevas tecnologías, así como su impacto en la gestión sanitaria.
Mi consulta de Pediatría está en Món Pediàtric en Poblenou. Visito en diferentes franjas horarias, a horas convenidas. Contacta en el 93.823.55.82 para concertar tu cita.
Si quieres ponerte en contacto conmigo puedes escribirme un e-mail a diariodeunamamapediatra@gmail.com
También puedes encontrarme por las redes: En twitter soy @lamamapediatra y mi página de facebook es también «la mamá pediatra«
11 noviembre – 4ª Trobada Pediàtrica Solidària Fundació Hospital de Nens de Barcelona. Presentación: «Mitos y leyendas en Pediatría».
16 noviembre – Consultorio Suavinex en las redes sociales
18 noviembre – Crianza entre pantallas. Sesión para familias en el Congreso de la Sociedad Española de Pediatría Social. Casal Cívic Ca n’Aurell. Plaça del Tint, 4. Terrassa.
16 enero 2018 – TIC para pediatras. Sesión Servicio de Pediatría Hospital Joan XXIII
Esta web está dirigida al público general con finalidad de divulgación sanitaria.
La información que puedes encontrar puede apoyar o complementar pero nunca sustituir la información que puede transmitirte tu pediatra en la consulta.
Al utilizar nuestro sitio web, usted consiente el uso de cookies de acuerdo con nuestra política de privacidad. Más información
Cerrar
Es muy duro lo que has vivido… pero tienes que seguir, por ti, por tu familia, por tus hijas, por tus pacientes, por nosotros… todos estamos esperandote a que sientas las fuerzas suficientes para que nos cuentes cosas muy interesantes. Besos y animos.
Ànims Amalia! 🙂
¡Bienvenida! Un enooooorme abrazo
És molt dur perdre a algú a qui estimes realment.
Però per més difícil que et sembli ara, la vida continua, i aprendràs a viure amb aquesta absència. No és fàcil, gens, i el temps no ho cura. Mai seràs la mateixa.
Però aprendràs a viure sense ell. Hi haurà dies en què hi pensaràs més, d'altres menys, i la vida seguirà.
Si em permets, un consell: fes el teu dol. Fes el que el cor et dicti. No et forcis a fer veure que no ha passat res. La societat actual no respecta, en general, el temps de dol que requereix tota mort.
Paciència i poc a poc. Tot continua, diferent, però continua.
Un beso.
Un abrazo muy fuerte. Ánimo. El hecho de que hayas encontrado fuerzas y una excusa para volver demuestra mucha valentía.
😉
Me alegro de leerte de nuevo.
Un abrazo enorme.
Aquí seguíamos esperando a que el dolor se mitigara un poco y permitiera seguir con el día a día.
Ánimo, que se avecinan fechas duras si falta un ser querido. Para mí serán las primeras Navidades sin mi abuelo.
Recien acabo de unirme a tu Blog y lamento profundamente tu perdida, gracias por escribir, gracias por continuar… Mucha fortaleza para el dia a dia y Que Dios te Bendiga!
Los días después son terribles, la vida cotidiana pesa una tonelada…
Eres una campeona, y estaría orgulloso de estos esfuerzos. No dejes de escribir, aunque sea privado, porque esos recuerdos malos están mejor fuera que dentro…
Un abrazo apretao
Querida Amalia:
Tanto tiempo leyendo tu blog, y felicitandote por twitter, riéndome con algunas cosas o pasando otra información a mis amigos padres y madres, por una vez tengo una oportunidad de hacer algo por ti.
Creo que ya habías leido en mi blog lo duro que fue el tránsito de mi madre. Alguna vez he comentado el despues. Duele, duele mucho, pero el dolor se mitiga, aunque siempre está ahí, siempre lo echaras de menos, siempre, pero se mitiga, de verdad.
Te encontraras a veces pensando algo o sientiendo algo que luego te das cuenta que no es, como pensar que le vas a comentar algo, que le vas a llamar, o que te va a visitar pronto. La mente es muy traidora, se acotumbra a la rutina, y le cuesta ver la nueva.
En el mundo de los sueños es aún peor, ya lo dbees haber notado, eso tambien pasa, esos primeros despertares con el corzón a mil en una situación angustosa, pasará, tu padre seguirá en tus sueños, pero de una manera normal, y nada angustiosa, ya lo veras.
Los momentos mas duros son las fechas especiales, por ejemplo las fiestas y cumpleaños, los recuerdos se hacen mucho más intensos.
Mi consejo, escribe de él, o al menos habla con tus amigos, el apoyo de los amigos es muy importante en estos momentos, te ayuda a desahogarte a dejas salir lo que hay dentro.
Yo solo soy un ente en la red para tí, pero si necesitas hablar con alguien que entiende lo que sientes, porque ya lo ha sentido, no dudes en decirmelo.
Un abrazo muy fuerte, y muchos animos
Cainite62
Siento la pérdida. Me alegro de que te hayas animado a escribir. Por aquí ya te echábamos de menos! Ánimos Amalia!
Te hemos echado mucho de menos! Gracias por volver. Un abrazo muy fuerte
Lo siento mucho por tí…estas serán las segundas Navidades sin mi hijo. Fallecio con solo 1 mes de.vida por.una bronquilitis que acabo en sepsis por un e-coli. Gracias a leerte he vuelto a confiar en lis médicos. Me has demostrado que nunca se puede controlar todo y que, a veces, lo inevitable es sólo eso…
Mucho ánimo!
Poco poco, volverás a tu rutina, y al igual que los niños te sentirás más segura.
Echaba de menos leer tu entradas, que son siempre muy instructivas.
Un abrazo
Lo siento mucho.
Me alegro de volver a leerte.
Ánimos!
Hoy hace una semana que mi padre murió, el 4 de diciembre, hacia las 22:30. No estaba enfermo, no dio síntomas, unas placas de colesterol en dos arterias mataron su corazón. No me lo creo, y no quiero creérmelo.
La gente me consuela, se que va a estar en mi corazón y en el de muchos y por ello será eterno, pero lo que no puedo es sentir por el, y eso es lo que me angustia, tenía tanto que sentir, vivir, sus nietos, la vida….y ya no siente, no vive.
A estas horas mi padre se moría, y yo sin imaginarlo ni esperarlo.
Algún día volveré a reír con ganas.
E.
Os pienso mucho. A vosotras, a vuestra madre y a vuestro padre. Oigo esas carcajadas inconfundibles como si aquí siguiera.. Siento que ha sido excesivamente pronto, excesivamente rápido, excesivamente injusto. Imagino que el dolor es muy grande y si bien es cierto que la vida continúa y el dolor se irá disipando, imagino que el día a día se hace muy cuesta arriba…
De lo que no cabe duda es de que era y estaba especialmente feliz. Orgulloso de vosotras y de sus nietos…esta felicidad es la que tiene que emanar de vosotras al recordarlo, al pensarlo, al hablarlo….
Vienen días difíciles…pero se que haréis más piña si cabe…sin duda, tenía una gran familia.
Primas, os quiero mucho
Aunque hace tan solo un par de meses que soy tu seguidora queria mandarte animo, mucho animo…
El tiempo lo cura todo, el alma es fuerte y esas personitas que llenan tu corazón cada día harán que mitigues mejor el dolor que ahora te ahoga.
Un fuerte abrazo, Miriam
Seguro que te está mandando muchas fuerzas para seguir adelante. Eres muy grande.
Un abrazo fuerte.
Cada vez que recuerdes que ya no está, corre a abrazar a una de tus hijas. Es una buena terapia, déja que el amor fluya por tu cuerpo y sonrie por haberle tenido como padre. Te mando un gran abrazo.
Querida Amalia:
Lo supe hace un tiempo y pensé llamar. El tiempo, poco o mucho, que he tenido el placer de pasar contigo compartiendo pintxos y confidencias fue muy agradable y valioso para mí, y se correspondería con algo más cercano que este comentario. No quise invadirte ni reavivar tu dolor. Este medio me ha parecido más delicado en ese sentido.
Quiero transmitirte mi cariño y mi recuerdo, y desearte que el aprendizaje de recordar sin dolor, que es en lo que consiste el duelo, sea lo más llevadero posible.
Un beso muy fuerte
Blanca Usoz
Y lo peor es seguir viéndole, reconocerle en otra persona, reconocer su forma de andar, una chaqueta parecida, una postura idéntica… y cuando te vuelves para llamarle te acuerdas que no está, que se ha ido.
Y a veces sueñas… que estás con él, son sueños de cosas cotidianas, de pequeños instantes fugaces que pasaste con él. Y a veces recuerdas en sueños que él no está y el dolor vuelve y te despiertas con lágrimas en los ojos deseando que el sueño fuese realidad.
Y a veces gritas en silencio de la rabia que tienes porque se ha ido, porque no entiendes por qué se fué.
Y muchas veces lloras un sitio vacío, un comentario no hecho y ese abrazo que nunca te volverá a dar.
Y nunca entiendes que te haya pasado a tí, que le haya pasado a él aunque leas en un blog que otras personas les haya pasado lo mismo.
Pero si entiendes el dolor que sienten… y lo sientes por ellos.